«Μετά το δυστύχημα στο Τσερνόμπιλ, αυτό το βιβλίο απέκτησε τελείως διαφορετικό νόημα για μένα, όπως και η ταινία του Ταρκόφσκι. Οι εικόνες που περιγράφονται είναι όμοιες με αυτά που βλέπω στη Ζώνη», διηγείται στην «Καθημερινή» ο Αλεξάντρ Ναούμοβ, δημοσιογράφος και «Στάλκερ», δηλαδή κάποιος που επισκέπτεται την απαγορευμένη περιοχή γύρω από το πυρηνικό εργοστάσιο. Οι όροι «Ζώνη» και «Στάλκερ» είναι δανεικοί από το βιβλίο των Αρκάντι και Μπόρις Στρουγκάτσκι «Πικνίκ δίπλα στο δρόμο» και την ταινία του Αντρέι Ταρκόφσκι «Στάλκερ». Το βιβλίο εκδόθηκε το 1972, η ταινία βγήκε το 1979, ενώ πριν από 23 χρόνια, στις 26 Απριλίου του 1986, συνέβη το πυρηνικό δυστύχημα. Τα κοινά στοιχεία μεταξύ της «Ζώνης» που περιγράφεται στο βιβλίο με το Τσερνόμπιλ είναι τόσο εμφανή, που η σύγκριση γίνεται αυτόματα.
Η καταστροφή, τα εγκαταλελειμμένα κτίρια, τα λουλούδια που δεν μυρίζουν, ο στρατιωτικός αποκλεισμός, οι λαφυροκυνηγοί, ο φόβος και η αυτοθυσία των «Στάλκερ» που μπαίνουν σε μια περιοχή γεμάτη θάνατο για να κλέψουν από μερικά μπιχλιμπίδια μέχρι ένα κομμάτι ανθρωπιάς και ελπίδας είναι οι συνδετικοί κρίκοι της «Ζώνης» της τέχνης και της πραγματικής στη ΒΑ Ουκρανία. Ακόμα και η αρρώστια από την οποία πάσχει η κόρη του πρωταγωνιστή «εξαιτίας της Ζώνης» παραπέμπει στα χιλιάδες παιδιά που γεννήθηκαν ανάπηρα λόγω της ραδιενέργειας απ' το πυρηνικό δυστύχημα.
Το «Πικνίκ δίπλα στον δρόμο», από τα καλύτερα δείγματα της σοβιετικής επιστημονικής φαντασίας, αποτέλεσε την πρώτη ύλη για τη δημιουργία της ταινίας «Στάλκερ» του Ταρκόφσκι. Περιγράφει μια απαγορευμένη περιοχή που δέχθηκε επίσκεψη εξωγήινων, με αποτέλεσμα να εκδηλωθούν ανεξήγητα φαινόμενα. Πρωταγωνιστής είναι ένας λαφυροκυνηγός που μπαίνει στην περιοχή παράνομα, διακινδυνεύοντας τη ζωή του. «Οπως ακριβώς και στο βιβλίο, αρκετοί ριψοκίνδυνοι τυχοδιώκτες περνούν παράνομα εντός της για λαφυραγωγία. Επίσης, οι επιστήμονες που εισχωρούν στη «Ζώνη» για έρευνες αποκαλούνται χαϊδεύτηκα «Στάλκερ»...», γράφει ο Μανώλης Ασημιάδης στον επίλογο της ελληνικής έκδοσης του «Πικνίκ δίπλα στον δρόμο», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΑΩ.
Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 24-04-09
Εποχικός Πυροσβέστης Γιαπλές Δημήτριος, γεννήθηκε δύο εβδομάδες μετά από μένα. Δεν τον ήξερα. Σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια κατάσβεσης δασικής πυρκαγιάς, στην περιοχή του Μίστρου της Εύβοιας, στις 26 Αυγούστου 2007, μαζί με το συνάδελφό του εποχικό πυρ/στη Τσώκο Ιωάννη. Η ζωή δεν έχει φιλότιμο. Εμείς πρέπει να έχουμε φιλότιμο και μνήμη. 
Στα δύσκολα φαίνονται οι φίλοι... λέει ο λαός. Αυτό θα μάθει καλά στην περιπέτεια που περνάει αυτές τις ημέρες ο Παναγιώτης Φούρλας. Τα πρώτα κεφάλια της Πυροσβεστικής κόβουν το χέρι τους για τον στρατηγό, ακόμα και οι εχθροί του. Έχουν να του καταλογίσουν πολλά, ενδεχομένως μερικά όχι άδικα. Πασχίζει για την υστεροφημία του ο στρατηγός, υπήρξε ξεροκέφαλος και ενίοτε αλαζόνας. Τα είχε καλά με τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους. Επιχειρησιακά το συζητάμε, είχε αποτέλεσμα, είχε και αποτυχίες. Το ξέρει το αντικείμενο καλά όμως. Έφαγε 30 χρόνια μέσα σε φωτιές και ερείπια. Τσουρουφλίστηκε. Ήταν δίκαιος και στήριζε τους καλούς πυροσβέστες, ακόμα το λένε μερικοί απόστρατοι: δεν κοιτούσε κόμματα και φιλίες, όποιος άξιζε έπαιρνε το βαθμό, όποιος δεν άξιζε έπαιρνε δρόμο. Φιλότιμος άνθρωπος λένε. Στην περιπέτειά του βγαίνανε τα σημερινά στελέχη και μόνο που δεν κλαίγανε: «Δεν είναι λαμόγιο. Γράψτο όπως στο λέω. Βάλε και το όνομά μου». Άλλοι βέβαια έτρεξαν να κρυφτούν στις τρύπες τους. Πολιτικοί. Καριέρας. «Ήταν στο άλλο κόμμα» έλεγαν εκατέρωθεν. Δεν μάθαμε τελικά σε ποιο κόμμα ήταν. Εξάλλου το ίδιο είναι όπως αποδείχθηκε. Είναι εκείνο το κόμμα που θα σε απαρνηθεί μόλις λαλήσει ο πετεινός. Είναι το κόμμα των τυχάρπαστων. Όποιο κόμμα.
