Μνήμες

Εποχικός Πυροσβέστης Γιαπλές Δημήτριος, γεννήθηκε δύο εβδομάδες μετά από μένα. Δεν τον ήξερα. Σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια κατάσβεσης δασικής πυρκαγιάς, στην περιοχή του Μίστρου της Εύβοιας, στις 26 Αυγούστου 2007, μαζί με το συνάδελφό του εποχικό πυρ/στη Τσώκο Ιωάννη. Η ζωή δεν έχει φιλότιμο. Εμείς πρέπει να έχουμε φιλότιμο και μνήμη.

Πυροσβέσες που δεν θα ξεχάσουμε >>

Εκεί... στον Άγιο

Σε καταστάσεις πόλωσης την πληρώνουν οι μετριοπαθείς. Εκείνοι δηλαδή που αρνούνται να σταθούν από τη μια ή την άλλη πλευρά της πλατείας. Όσοι έχουν πάρει θέση έχουν τα ιδεολογικά τους προβλήματα λυμένα αλλά στην περίπτωση της δημοσιογραφικής κάλυψης δεν τίθεται θέμα ιδεολογίας. Αποτέλεσμα, εφόσον δεν μπαίνεις ούτε στο ένα ούτε στο άλλο μπουλούκι και τα δύο στρέφονται εναντίον σου με βάσει το γνωστό ρητό του «όποιος δεν είναι μαζί μας...». Η κατάσταση γίνεται περισσότερο επικίνδυνη από τη στιγμή που προσπαθείς να ανακαλύψεις και στη συνέχεια να αποκαλύψεις το τι γίνεται και στις δύο όχθες ενός βρόμικου ποταμού. Μπαίνεις πιο βαθιά, μπλέκεσαι. Καλώς ή κακώς. Κακώς εκ του αποτελέσματος. Αυτά ως πρόλογος.

Το πρόβλημα στις περιοχές του κέντρου είναι τεράστιο γιατί δεν υπάρχει κανένας σχεδιασμός και κανένας πρόθυμος να τον εφαρμόσει. Δεν είναι μόνο το πρόβλημα του Αγίου Παντελεήμονα, της Πλ. Θεάτρου και της Σωκράτους αλλά όλης της ευρύτερης Περιοχής: Από Πειραιώς, Μεταξουργείο, Ομόνοια, Πλ. Κουμουνδούρου, Πλ. Κοντζιά, Πλ. Αττικής, Αγιος Νικόλαος, Βικτώρια, Τοσίτσα και πάει λέγοντας.

Ο Άγιος Παντελεήμονας υπάρχει εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια στην ίδια (περίπου) στην κατάσταση που είναι σήμερα. Μεγάλος αριθμός εξαθλιωμένων από άλλες χώρες χωρίς έγγραφα παραμονής, χωρίς σπίτι και πρόσβαση στα βασικά. Έχουμε επισημάνει το πρόβλημα όταν πια φάνηκε ξεκάθαρα το που θα οδηγούσε. Οι περισσότεροι το ανακάλυψαν ξαφνικά πριν από δύο μέρες. Απορώ για τον βαθμό ανεντιμότητας και ξεδιαντροπιάς μερίδας πολιτικών και συναδέλφων, προφανώς δεν διάβαζαν εφημερίδες όλα αυτά τα χρόνια. Κανένας από εκείνους που έπρεπε δεν έκανε τα δέοντα, ούτε η πολιτεία, ούτε η τοπική αυτοδιοίκηση ούτε κανένας άλλος. Ήξεραν τι συμβαίνει και αδιαφορούσαν ή προσπάθησαν σιωπηρά να δημιουργήσουν ένα γκέτο για να συγκεντρώσουν το πρόβλημα σε ένα συγκεκριμένο σημείο για να μην επιβαρυνθούν –ενδεχομένως- τα υπόλοιπα. (Άσχετο... ας σκεφτούμε τι έχει γίνει τόσα χρόνια με τους 15.000 τοξικομανείς που συγκεντρώνονται στο κέντρο, όλες τις δομές απεξάρτησης που θα κλείσουν σύντομα εξαιτίας διακοπής χρηματοδότησης, τις 5.500 στη λίστα αναμονής του ΟΚΑΝΑ κ.ο.κ.).

Ως επίλογο (?) προς το παρόν μπορώ να πω τα εξής:

- Λίγοι κατάλαβαν πραγματικά τον Χρυσοχοίδη που μίλησε για επαπειλούμενο αιματοκύλισμα. Ο πρώην υπουργός είναι αρκετά έμπειρος (περισσότερο από... άλλους) για να εκτιμήσει την κατάσταση, με καλές πηγές και σίγουρα όχι τόσο λαϊκιστής για να ρίξει πυροτέχνημα.
- Υπάρχει έντονη κινητικότητα και αναδιάρθρωση διαφόρων δυνάμεων η οποία σίγουρα θα δώσει εξελίξεις.
- Το θέμα της μετανάστευσης δεν είναι τόσο απλό για να αντιμετωπιστεί με επιχειρήσεις σκούπα. Οι συγκρούσεις και οι πράξεις βίας κάθε άλλο παρά βοηθούν.

Αυτά προς το παρόν.

Σκέψεις ενός αναποφάσιστου ενόψει εκλογών

Στα δύσκολα φαίνονται οι φίλοι... λέει ο λαός. Αυτό θα μάθει καλά στην περιπέτεια που περνάει αυτές τις ημέρες ο Παναγιώτης Φούρλας. Τα πρώτα κεφάλια της Πυροσβεστικής κόβουν το χέρι τους για τον στρατηγό, ακόμα και οι εχθροί του. Έχουν να του καταλογίσουν πολλά, ενδεχομένως μερικά όχι άδικα. Πασχίζει για την υστεροφημία του ο στρατηγός, υπήρξε ξεροκέφαλος και ενίοτε αλαζόνας. Τα είχε καλά με τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους. Επιχειρησιακά το συζητάμε, είχε αποτέλεσμα, είχε και αποτυχίες. Το ξέρει το αντικείμενο καλά όμως. Έφαγε 30 χρόνια μέσα σε φωτιές και ερείπια. Τσουρουφλίστηκε. Ήταν δίκαιος και στήριζε τους καλούς πυροσβέστες, ακόμα το λένε μερικοί απόστρατοι: δεν κοιτούσε κόμματα και φιλίες, όποιος άξιζε έπαιρνε το βαθμό, όποιος δεν άξιζε έπαιρνε δρόμο. Φιλότιμος άνθρωπος λένε. Στην περιπέτειά του βγαίνανε τα σημερινά στελέχη και μόνο που δεν κλαίγανε: «Δεν είναι λαμόγιο. Γράψτο όπως στο λέω. Βάλε και το όνομά μου». Άλλοι βέβαια έτρεξαν να κρυφτούν στις τρύπες τους. Πολιτικοί. Καριέρας. «Ήταν στο άλλο κόμμα» έλεγαν εκατέρωθεν. Δεν μάθαμε τελικά σε ποιο κόμμα ήταν. Εξάλλου το ίδιο είναι όπως αποδείχθηκε. Είναι εκείνο το κόμμα που θα σε απαρνηθεί μόλις λαλήσει ο πετεινός. Είναι το κόμμα των τυχάρπαστων. Όποιο κόμμα.

Την τελευταία φορά ψήφισα για το 15μελές του σχολείου μου. Θα ξαναψηφίσω ίσως αν μπω στην ΕΣΗΕΑ. Κάτι φίλους μου που τους ξέρω καλά. Κάτι φίλους που δεν θα με πουλήσουν... ακόμα και ενόψει εκλογών.

Αρχιπέλαγος

Ύστερα από πολλά χρόνια εκδόθηκε στα ελληνικά, μετά τον πρόσφατο θάνατο του συγγραφέα, το «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ». Αν θυμάμαι καλά, είχε εκδοθεί πολύ παλιά αλλά εξαντλήθηκε και δεν είχα καταφέρει να το βρω. Αυτό, μαζί με το προγενέστερο «Μια μέρα από τη ζωή του Ιβάν Ντενίζοβιτς» (που επίσης εκδόθηκε πριν από λίγες ημέρες στα ελληνικά) ήταν τα δύο έργα του Σολτζενίτσιν που για πρώτη φορά αποκάλυπταν εκ των έσω τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των σοβιετικών. Το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν η αφορμή να δοθεί στον συγγραφέα το Νόμπελ Λογοτεχνίας, προφανώς όχι για την υψηλή λογοτεχνική του αξία. Χρησιμοποιήθηκε κατά συρροή για αντισοβιετική προπαγάνδα, πολλές φορές όχι καλόβουλα. Σίγουρα όμως αποτελεί ένα ιστορικό ντοκουμέντο που άνοιξε μια ολόκληρη σειρά ιστορικών αποκαλύψεων για τη σκοτεινή εκείνη περίοδο αφού βασίστηκε σε επίσημα έγγραφα ενώ και ο συγγραφέας είχε προσωπική άποψη για το ζήτημα, όντας πρώην «πελάτης» των γκουλάγκ.