Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Τσερνόμπιλ και Ταρκόφσκι


«Μετά το δυστύχημα στο Τσερνόμπιλ, αυτό το βιβλίο απέκτησε τελείως διαφορετικό νόημα για μένα, όπως και η ταινία του Ταρκόφσκι. Οι εικόνες που περιγράφονται είναι όμοιες με αυτά που βλέπω στη Ζώνη», διηγείται στην «Καθημερινή» ο Αλεξάντρ Ναούμοβ, δημοσιογράφος και «Στάλκερ», δηλαδή κάποιος που επισκέπτεται την απαγορευμένη περιοχή γύρω από το πυρηνικό εργοστάσιο. Οι όροι «Ζώνη» και «Στάλκερ» είναι δανεικοί από το βιβλίο των Αρκάντι και Μπόρις Στρουγκάτσκι «Πικνίκ δίπλα στο δρόμο» και την ταινία του Αντρέι Ταρκόφσκι «Στάλκερ». Το βιβλίο εκδόθηκε το 1972, η ταινία βγήκε το 1979, ενώ πριν από 23 χρόνια, στις 26 Απριλίου του 1986, συνέβη το πυρηνικό δυστύχημα. Τα κοινά στοιχεία μεταξύ της «Ζώνης» που περιγράφεται στο βιβλίο με το Τσερνόμπιλ είναι τόσο εμφανή, που η σύγκριση γίνεται αυτόματα.

Η καταστροφή, τα εγκαταλελειμμένα κτίρια, τα λουλούδια που δεν μυρίζουν, ο στρατιωτικός αποκλεισμός, οι λαφυροκυνηγοί, ο φόβος και η αυτοθυσία των «Στάλκερ» που μπαίνουν σε μια περιοχή γεμάτη θάνατο για να κλέψουν από μερικά μπιχλιμπίδια μέχρι ένα κομμάτι ανθρωπιάς και ελπίδας είναι οι συνδετικοί κρίκοι της «Ζώνης» της τέχνης και της πραγματικής στη ΒΑ Ουκρανία. Ακόμα και η αρρώστια από την οποία πάσχει η κόρη του πρωταγωνιστή «εξαιτίας της Ζώνης» παραπέμπει στα χιλιάδες παιδιά που γεννήθηκαν ανάπηρα λόγω της ραδιενέργειας απ' το πυρηνικό δυστύχημα.

Το «Πικνίκ δίπλα στον δρόμο», από τα καλύτερα δείγματα της σοβιετικής επιστημονικής φαντασίας, αποτέλεσε την πρώτη ύλη για τη δημιουργία της ταινίας «Στάλκερ» του Ταρκόφσκι. Περιγράφει μια απαγορευμένη περιοχή που δέχθηκε επίσκεψη εξωγήινων, με αποτέλεσμα να εκδηλωθούν ανεξήγητα φαινόμενα. Πρωταγωνιστής είναι ένας λαφυροκυνηγός που μπαίνει στην περιοχή παράνομα, διακινδυνεύοντας τη ζωή του. «Οπως ακριβώς και στο βιβλίο, αρκετοί ριψοκίνδυνοι τυχοδιώκτες περνούν παράνομα εντός της για λαφυραγωγία. Επίσης, οι επιστήμονες που εισχωρούν στη «Ζώνη» για έρευνες αποκαλούνται χαϊδεύτηκα «Στάλκερ»...», γράφει ο Μανώλης Ασημιάδης στον επίλογο της ελληνικής έκδοσης του «Πικνίκ δίπλα στον δρόμο», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΑΩ.

Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 24-04-09

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Ό,τι προλάβω να φάω και εγώ...

Την επόμενη εβδομάδα θα την περάσω στη Θεσσαλονίκη. Στην φωτογραφία * - ντοκουμέντο σας παρουσιάζω έναν από τους λόγους που μ' αρέσει αυτή η πόλη.





[* πρόκειται για την ημερήσια ποσότητα γύρου σε ένα από τα σουβλατζίδικα της Τούμπας. Βοήθα Παναγιά μου!]

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Γκάρι ο αισιόδοξος

Κάποιος που έχει παλέψει για την επιβίωσή του στην Αθήνα ξέρει τι θα πει δουλειά. Όπου και να ταξίδεψα στην Ελλάδα δεν βρήκα μέρος που ο μέσος εργαζόμενος να εργάζεται τόσες πολλές ώρες και με τέτοιο άγχος. Πολλοί το κατάλαβαν και την κάνουν για τις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Ελπίζω έτσι να δούμε κάποια στιγμή την Ελλάδα να ξαναγεμίζει. Ήπειρος, Μακεδονία, Θράκη οι μεγάλες προκλήσεις. Νέοι, ωραίοι, Αθηναίοι, υπάρχουν ευκαιρίες αν ψαχτεί κανείς να δει τι μπορεί να κάνει. Με τις σπουδές και τη δουλειά που έχετε ρίξει δεν θα πρέπει να σας φοβίζει το μέλλον.


Υ.Γ. Εδώ βρήκα μερικούς "πρώην Αθηναίους" που καλλιεργούν σαλιγκάρια και έχουν βρει την ησυχία τους. Έχει μεγάλη δυναμική και ακόμα αργεί να κορεστεί σαν κλάδος. Μεγάλο plus η σχετικά χαμηλή επένδυση που απαιτείται. Ψάξτε το όποιοι ενδιαφέρεστε.

Αξιόπιστες πληροφοριες για το θέμα μπορείτε να βρείτε εδώ

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Κρίση στον Έβρο


«Χρυσές δουλειές» κάνει το ΚΤΕΛ μεταφέροντας τους μετανάστες από την Ορεστιάδα κατευθείαν στην Αθήνα μετά από δύο μέρες παραμονής στο κέντρο κράτησης. Όπως μου είπαν αστυνομικοί που υπηρετούν στο κέντρο αλλά και τοπικοί παράγοντες, τα λεωφορεία φορτώνουν τους μετανάστες απευθείας από το κέντρο κράτησης με προορισμό το κέντρο της Αθήνας. Μετά αρχίζει το... «όνειρο της Ευρώπης». Άγιος Παντελεήμονας, πλ. Αττικής, Κολωνός και βάλε. Οι μετανάστες (όπως φαίνεται από τη φωτογραφία) πληροφορούνται ήδη έξω από το κέντρο κράτησης για τις τιμές των εισιτηρίων του λεωφορείου που θα τους μεταφέρει. Αν και –όπως λένε υπηρεσιακοί παράγοντες- έχουν ενημερωθεί ήδη από το ξεκίνημα του ταξιδιού τους και για αυτό έχουν κρυμμένο το (αναγραφόμενο) ποσό στα ρούχα τους.


Σε γενικό πλαίσιο η κατάσταση στον Έβρο είναι άσχημη. Αναμένεται σύντομα ένας νέος Άγιος Παντελεήμονας στην Ορεστιάδα, στο Σουφλί, στις Φέρρες κ.ά. Οι περιοχές επιβαρύνονται ραγδαία καθώς 300 με 600 άτομα περνούν καθημερινά τα σύνορα. Οι περισσότεροι μένουν στο κέντρο κράτησης για μερικές ώρες ή 24ωρα, ίσα ίσα για να καταγραφούν, δακτυλοσκοπηθούν και φωτογραφηθούν. Τίποτα άλλο. Ανάμεσά τους γυναίκες και μικρά παιδιά.

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009

Μνήμες

Εποχικός Πυροσβέστης Γιαπλές Δημήτριος, γεννήθηκε δύο εβδομάδες μετά από μένα. Δεν τον ήξερα. Σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια κατάσβεσης δασικής πυρκαγιάς, στην περιοχή του Μίστρου της Εύβοιας, στις 26 Αυγούστου 2007, μαζί με το συνάδελφό του εποχικό πυρ/στη Τσώκο Ιωάννη. Η ζωή δεν έχει φιλότιμο. Εμείς πρέπει να έχουμε φιλότιμο και μνήμη.

Πυροσβέσες που δεν θα ξεχάσουμε >>

Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

Εκεί... στον Άγιο



Σε καταστάσεις πόλωσης την πληρώνουν οι μετριοπαθείς. Εκείνοι δηλαδή που αρνούνται να σταθούν από τη μια ή την άλλη πλευρά της πλατείας. Όσοι έχουν πάρει θέση έχουν τα ιδεολογικά τους προβλήματα λυμένα αλλά στην περίπτωση της δημοσιογραφικής κάλυψης δεν τίθεται θέμα ιδεολογίας. Αποτέλεσμα, εφόσον δεν μπαίνεις ούτε στο ένα ούτε στο άλλο μπουλούκι και τα δύο στρέφονται εναντίον σου με βάσει το γνωστό ρητό του «όποιος δεν είναι μαζί μας...». Η κατάσταση γίνεται περισσότερο επικίνδυνη από τη στιγμή που προσπαθείς να ανακαλύψεις και στη συνέχεια να αποκαλύψεις το τι γίνεται και στις δύο όχθες ενός βρόμικου ποταμού. Μπαίνεις πιο βαθιά, μπλέκεσαι. Καλώς ή κακώς. Κακώς εκ του αποτελέσματος. Αυτά ως πρόλογος.

Το πρόβλημα στις περιοχές του κέντρου είναι τεράστιο γιατί δεν υπάρχει κανένας σχεδιασμός και κανένας πρόθυμος να τον εφαρμόσει. Δεν είναι μόνο το πρόβλημα του Αγίου Παντελεήμονα, της Πλ. Θεάτρου και της Σωκράτους αλλά όλης της ευρύτερης Περιοχής: Από Πειραιώς, Μεταξουργείο, Ομόνοια, Πλ. Κουμουνδούρου, Πλ. Κοντζιά, Πλ. Αττικής, Αγιος Νικόλαος, Βικτώρια, Τοσίτσα και πάει λέγοντας.

Ο Άγιος Παντελεήμονας υπάρχει εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια στην ίδια (περίπου) στην κατάσταση που είναι σήμερα. Μεγάλος αριθμός εξαθλιωμένων από άλλες χώρες χωρίς έγγραφα παραμονής, χωρίς σπίτι και πρόσβαση στα βασικά. Έχουμε επισημάνει το πρόβλημα όταν πια φάνηκε ξεκάθαρα το που θα οδηγούσε. Οι περισσότεροι το ανακάλυψαν ξαφνικά πριν από δύο μέρες. Απορώ για τον βαθμό ανεντιμότητας και ξεδιαντροπιάς μερίδας πολιτικών και συναδέλφων, προφανώς δεν διάβαζαν εφημερίδες όλα αυτά τα χρόνια. Κανένας από εκείνους που έπρεπε δεν έκανε τα δέοντα, ούτε η πολιτεία, ούτε η τοπική αυτοδιοίκηση ούτε κανένας άλλος. Ήξεραν τι συμβαίνει και αδιαφορούσαν ή προσπάθησαν σιωπηρά να δημιουργήσουν ένα γκέτο για να συγκεντρώσουν το πρόβλημα σε ένα συγκεκριμένο σημείο για να μην επιβαρυνθούν –ενδεχομένως- τα υπόλοιπα. (Άσχετο... ας σκεφτούμε τι έχει γίνει τόσα χρόνια με τους 15.000 τοξικομανείς που συγκεντρώνονται στο κέντρο, όλες τις δομές απεξάρτησης που θα κλείσουν σύντομα εξαιτίας διακοπής χρηματοδότησης, τις 5.500 στη λίστα αναμονής του ΟΚΑΝΑ κ.ο.κ.).

Ως επίλογο (?) προς το παρόν μπορώ να πω τα εξής:

- Λίγοι κατάλαβαν πραγματικά τον Χρυσοχοίδη που μίλησε για επαπειλούμενο αιματοκύλισμα. Ο πρώην υπουργός είναι αρκετά έμπειρος (περισσότερο από... άλλους) για να εκτιμήσει την κατάσταση, με καλές πηγές και σίγουρα όχι τόσο λαϊκιστής για να ρίξει πυροτέχνημα.
- Υπάρχει έντονη κινητικότητα και αναδιάρθρωση διαφόρων δυνάμεων η οποία σίγουρα θα δώσει εξελίξεις.
- Το θέμα της μετανάστευσης δεν είναι τόσο απλό για να αντιμετωπιστεί με επιχειρήσεις σκούπα. Οι συγκρούσεις και οι πράξεις βίας κάθε άλλο παρά βοηθούν.

Αυτά προς το παρόν.

Κυριακή 17 Μαΐου 2009

Σκέψεις ενός αναποφάσιστου ενόψει εκλογών

Στα δύσκολα φαίνονται οι φίλοι... λέει ο λαός. Αυτό θα μάθει καλά στην περιπέτεια που περνάει αυτές τις ημέρες ο Παναγιώτης Φούρλας. Τα πρώτα κεφάλια της Πυροσβεστικής κόβουν το χέρι τους για τον στρατηγό, ακόμα και οι εχθροί του. Έχουν να του καταλογίσουν πολλά, ενδεχομένως μερικά όχι άδικα. Πασχίζει για την υστεροφημία του ο στρατηγός, υπήρξε ξεροκέφαλος και ενίοτε αλαζόνας. Τα είχε καλά με τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους. Επιχειρησιακά το συζητάμε, είχε αποτέλεσμα, είχε και αποτυχίες. Το ξέρει το αντικείμενο καλά όμως. Έφαγε 30 χρόνια μέσα σε φωτιές και ερείπια. Τσουρουφλίστηκε. Ήταν δίκαιος και στήριζε τους καλούς πυροσβέστες, ακόμα το λένε μερικοί απόστρατοι: δεν κοιτούσε κόμματα και φιλίες, όποιος άξιζε έπαιρνε το βαθμό, όποιος δεν άξιζε έπαιρνε δρόμο. Φιλότιμος άνθρωπος λένε. Στην περιπέτειά του βγαίνανε τα σημερινά στελέχη και μόνο που δεν κλαίγανε: «Δεν είναι λαμόγιο. Γράψτο όπως στο λέω. Βάλε και το όνομά μου». Άλλοι βέβαια έτρεξαν να κρυφτούν στις τρύπες τους. Πολιτικοί. Καριέρας. «Ήταν στο άλλο κόμμα» έλεγαν εκατέρωθεν. Δεν μάθαμε τελικά σε ποιο κόμμα ήταν. Εξάλλου το ίδιο είναι όπως αποδείχθηκε. Είναι εκείνο το κόμμα που θα σε απαρνηθεί μόλις λαλήσει ο πετεινός. Είναι το κόμμα των τυχάρπαστων. Όποιο κόμμα.

Την τελευταία φορά ψήφισα για το 15μελές του σχολείου μου. Θα ξαναψηφίσω ίσως αν μπω στην ΕΣΗΕΑ. Κάτι φίλους μου που τους ξέρω καλά. Κάτι φίλους που δεν θα με πουλήσουν... ακόμα και ενόψει εκλογών.