Στα δύσκολα φαίνονται οι φίλοι... λέει ο λαός. Αυτό θα μάθει καλά στην περιπέτεια που περνάει αυτές τις ημέρες ο Παναγιώτης Φούρλας. Τα πρώτα κεφάλια της Πυροσβεστικής κόβουν το χέρι τους για τον στρατηγό, ακόμα και οι εχθροί του. Έχουν να του καταλογίσουν πολλά, ενδεχομένως μερικά όχι άδικα. Πασχίζει για την υστεροφημία του ο στρατηγός, υπήρξε ξεροκέφαλος και ενίοτε αλαζόνας. Τα είχε καλά με τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους. Επιχειρησιακά το συζητάμε, είχε αποτέλεσμα, είχε και αποτυχίες. Το ξέρει το αντικείμενο καλά όμως. Έφαγε 30 χρόνια μέσα σε φωτιές και ερείπια. Τσουρουφλίστηκε. Ήταν δίκαιος και στήριζε τους καλούς πυροσβέστες, ακόμα το λένε μερικοί απόστρατοι: δεν κοιτούσε κόμματα και φιλίες, όποιος άξιζε έπαιρνε το βαθμό, όποιος δεν άξιζε έπαιρνε δρόμο. Φιλότιμος άνθρωπος λένε. Στην περιπέτειά του βγαίνανε τα σημερινά στελέχη και μόνο που δεν κλαίγανε: «Δεν είναι λαμόγιο. Γράψτο όπως στο λέω. Βάλε και το όνομά μου». Άλλοι βέβαια έτρεξαν να κρυφτούν στις τρύπες τους. Πολιτικοί. Καριέρας. «Ήταν στο άλλο κόμμα» έλεγαν εκατέρωθεν. Δεν μάθαμε τελικά σε ποιο κόμμα ήταν. Εξάλλου το ίδιο είναι όπως αποδείχθηκε. Είναι εκείνο το κόμμα που θα σε απαρνηθεί μόλις λαλήσει ο πετεινός. Είναι το κόμμα των τυχάρπαστων. Όποιο κόμμα.Την τελευταία φορά ψήφισα για το 15μελές του σχολείου μου. Θα ξαναψηφίσω ίσως αν μπω στην ΕΣΗΕΑ. Κάτι φίλους μου που τους ξέρω καλά. Κάτι φίλους που δεν θα με πουλήσουν... ακόμα και ενόψει εκλογών.
